Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

H AIΡΕΣΙ ΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΣΜΟΥ του Αποτειχισμενου Θεολογου Νικολαου ΠΑΝΤΑΖΗ

H AIΡΕΣΙ ΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΣΜΟΥ

του Αποτειχισμενου Θεολογου
Νικολαου ΠΑΝΤΑΖΗ
 
Ο παρακάτω παράλογος παραλληλισμός και πλήρης θεολογικής ασυναρτησίας συμπερασματικός συνειρμός, στάθηκε απρόσμενη απαρχή μιας πλάνης η οποία κυοφορούσε μακροχρόνια υπερηφάνεια κρυφή και έτεκεν επωδύνως την δεινοτάτη αίρεση του “Επιφανισμού”.
«Άρα κατεποντίσθη εις τα πελάγη της αιρέσεως η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, καίτοι Ούτος είπεν ότι “καὶ πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς” (Ματθ. 16:18); Μη γένοιτο, αδελφέ μου, να αποδεχθώμεν τοιαύτην βλασφημίαν» (Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος).
Άσχετοι σήμερα και απληροφόρητοι πολλοί, πιπιλίζουν ανεπιφύλακτα την πλάνη αυτή, διακυματίζοντας διάσπαρτα και αδιάκριτα την φτηνή δικαιολογία των “Δύο Άκρων”.
Απ’ άκρων γης μνημονεύεται το βοθρολυματικό όνομα του δεινοτέρου αιρεσιάρχου πατριάρχου και κάποιοι ακόμη κάθονται σα δράστες που φοράνε μπεμπιλίνο στ’ ανήμπορα παιδικά καθισματάκια φορώντας τη σαλιάρα του συμβιβασμού και με θεολογική πιπίλα μπαμπαλίζουν το “αγκού” της “μέσης βασιλικής οδού” που λέγεται συνύπαρξη “άχρι καιρού”.
Ο π. Επιφάνιος σε σκόπιμο μας οδηγεί συμπέρασμα και ρητορικώς ρωτά:
“Άρα λοιπόν βυθίστηκε η Εκκλησία παρ’ όλον που μας διαβεβαίωσε ο Χριστός πως ούτε ο Άδης δεν θα μπορέσει ποτέ να την υπερνικήσει;” 
Και ενώ εκλιπαρεί τους πιστούς: “μη γένοιτο, αδελφέ μου, να αποδεχθώμεν τοιαύτην βλασφημίαν”, περιπίπτει ο ίδιος σε βλασφημία φρικτότερη, βλάπτοντας την φήμη των Αγίων Πατέρων οι οποίοι φημίζονται για το φευγιό τους από αιρετικούς επισκόπους “ως όφεις και σκορπιούς!”
Ένας τόσο ατυχής συμπερασματικός συλλογισμός και αβάσιμος συσχετισμός, απορώ, πως γίνεται να απορρέει από έναν τέτοιου μεγέθους γέροντα; Απορώ, πράγματι, πως επέτρεψε στον εαυτό του να πέσει τόσο χαμηλά, μέχρι και “τις πύλες του Άδου….”
Ναι, βεβαίως και κατεποντίσθη εις τα πελάγη της αιρέσεως η εκκλησία αλλά ΟΧΙ η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, μα η νέα πανθρησκειακή εκκλησία του Αθηναγόρα! Και όχι μόνο “στα πελάγη”, μα στον απέραντο και αδηφάγο ωκεανό! Και όχι μόνο “κατεποντίσθη” αλλά χτύπησε και πάτο με τέτοιο εκκωφαντικό κρότο που προξένησε στην επιφάνεια σεισμό κι ολόκληρο “τσουνάμι!”
Δεν είχε, φευ, την διάκριση ο γέροντας να διακρίνει πως άλλο η Διαχρονική Εκκλησία του Χριστού και άλλο η βλασφημίας και αιρέσεις γέμουσα δεσποτοκρατική “εκκλησία πονηρευομένων;” Άλλο πράγμα η Βουλή των Ελλήνων και άλλο η Κολυμβάριος “βουλή ασεβών, οδός αμαρτωλών και καθέδρα λοιμών”. Υπ’ όψιν ότι το “λοιμών” εδώ χρησιμοποιείται από τον Θεό ως μολυσμός και μάλιστα σε πληθυντικό (εξ’ ου και το “Λοιμωδών”) αναφερόμενος προφητικώς στην καταστροφική επιδημία και πανσπερμία των αιρέσεων!
ΠΩΣ επέτρεψε λοιπόν στον πεπερασμένο εαυτό του, ο π. Επιφάνιος να ξεστομίσει την νέα και επιφανή αίρεση του Επιφανισμού και “ως συγχέοντα τον Κανόνα της Εκκλησίας” να ταυτίσει την νέα εκκλησία (του αποδεδειγμένως πάντως Αρχιμασόνου) Αθηναγόρα με την Διαχρονική, Αποστολική Εκκλησία του Χριστού;
Δεν ήξερε ο π. Επιφάνιος ότι ο Αθηναγόρας, ως ένα μεμονωμένο και αυτομολημένο άτομο, με το να καταργεί το 1965 τα Θεοσύστατα Αναθέματα της Θεοπνεύστου Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και με επίσημη πλέον Λειτουργική Πράξη να αίρει αντικανονικώς το Σχίσμα, επαναφέροντας και μνημονεύοντας ακαταπαύστως το παναιρετικό όνομα του Πάπα στα Ορθόδοξα Δίπτυχα επί της Αγίας Τραπέζης, επιτέλεσε υποστατή ΕΝΩΣΗ κανονική;
Δεν ήξερε ο γέροντας πως με αυτόν τον αυθύπαρκτα εωσφορικό τρόπο, ο Αθηναγόρας “εξεβλήθη της εκκλησίας και πέπτωκε της ιερωσύνης” (συμφώνως με τον Α’ και Β’ Κανόνα της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου) ως αστραπή εκ του ουρανού πεπτωκώς και συνεπώς δημιούργησε δική του Νέα εκκλησία, η οποία, ναι μεν διατηρεί την δοικητική και δικαιοδοσιακή δομή και όλα τα υπόλοιπα εξωτερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της “εκκλησίας”, επί της ουσίας όμως έχει αντίθετη, εχθρική στάση, νέα σύσταση, νέα αντορθόδοξη γραμμή, νέα διαφορετική διδαχή και νέα παναιρετικά δόγματα;
Πως τον επέτρεψε η συνείδησή του να παραμένει ενωμένος μυστηριακώς με τον Αθηναγόρα (και κατ’ επέκτασιν με τον Πάπα) εφ’ όσον γνώριζε – και το γνώριζε πολύ καλά – πως η μνημόνευση του αρχιερέως δεν συνιστά παράκληση κι ευχή (όπως είχε ο ίδιος εντέχνως “σκαρφιστεί”), έστω κι αν εκδηλώνεται στην Ευκτική, αλλά στην ουσία κατά τους Αγίους Πατέρες αποτελεί “πίστεως αποδοχή και υποταγή προς το υπερέχον”;
Πώς δέχτηκε να εμπλακεί σε μιαν ανίερη κι ανέντιμη διαπλοκή, διαφθορά, διάψευση και καταπάτηση των Αγίων, Θεοφόρων Πατέρων διά μιας πωρωμένης διαστροφής της πραγματικής εννοίας του μνημοσύνου; Τί επεδίωκε να καλύψει και τί ήθελε να δικαιολογήσει;
Τί αποφαίνεται εμπαικτικώς και προπαγανδίζει υποκριτικώς πως “η εκκλησία δεν μοιράζει πιστοποιητικά ορθοπραξίας” τη στιγμή που ο ίδιος ο Θεοφώτιστος Συγγραφεύς της Θείας Λειτουργίας και Μέγιστος των Ερμηνευτών απάντων, ο Θείος Χρυσόστομος, αποφαίνεται και καταμαρτυρεί πως η μνημόνευση δεν ειν’ απλή “ευχή” (όπως το θέλετε, το επιδιώκετε και το επιθυμείτε όλοι σεις που σιγοντάρετε τον Οικουμενισμό, προκειμένου να καλύψετε την εωσφορική σας έπαρση και ενοχή της συμπορεύσεως και συνταυτίσεως με την παναίρεση) αλλά η μνημόνευση είναι κυρίως ένωση δογματική, αυτόματη, αμφίπλευρη κι αμφίδρομη αποδοχή είτε αληθούς Πίστεως, είτε αιρετικής;
Και ΠΩΣ όλοι οι μεγάλοι τότε και επιφανείς, σύγχρονοί του ιερείς, αρχιερείς και θεολόγοι δεν το αντιλήφθηκαν αυτό και προσποιούμενοι “τον κουτό” συνέχισαν να συμπορεύονται ανύποπτοι και κατά πάντα ένοχοι, τον Πάπα παρατεινόμενοι, “πλανώντες και πλανώμενοι” εις τον αιώνα;
ΠΩΣ δέχτηκαν να συμπλέουν, απελπιστικώς αμέριμνοι, σ’ αυτό το σπασμένο σαπιοκάραβο με τσακισμένη πλώρη και ολόκληρο βατικάνειο παγόβουνο να διασχίζει καταστρεπτικώς κι ολοσχερώς το δεσποτοκρατικό μηχανοστάσιο, με ολική βλάβη στο εκκλησιολογικό λεβητοστάσιο και φρακαρισμένο από τα βλάσφημα οικουμενιστικά καύσιμα αντλιοστάσιο με διάτρητες δεξαμενές που διαποτίζουν με αδρανείας δηλητήριο τα ενδότερα διαμερίσματα του εκλεκτού πληρώματος;
Πως μπόρεσε ο π. Επιφάνιος αυτός, ο πολύς και πολιός, ο πολυγραφότατος και στα πνευματικά σοφός, ο επιβραβευμένος εφευρέτης των “Δύο άκρων”, ο οποίος διακατείχε ασφαλώς την τρομερά σπάνια και τρομακτική πάντως δυνατότητα να επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα, τις νοοτροπίες, αντιλήψεις και βιοθεωρίες των βαθύπλουτων χαρισματικών μορφών, επισκόπων, ηγουμένων και μοναχών, θεολόγων και συγγραφέων εκκλησιαστικών, πως μπόρεσε λέγω, να εφεύρει δική του νέα οδό, νέα μέθοδο και νέο τρόπο αντιμετωπίσεως των αιρετικών ποιμένων;
Αντί να επιλέξει την Θεόσδοτη, Θεάρεστη και Θεοδίδακτη Οδό της αμέσου Αγιοπατερικής απομακρύνσεως διά της αυτομάτου διακοπής μνημονεύσεως και αποτειχίσεως (της διακοπής εκκλησιαστικής κοινωνίας με όσους κοινωνούν με ακοινωνήτους), κάθεται και “αναβαπτίζει” τον Κανόνα ως “δυνητικό”, ανασκευάζει ως κριτήριο Αποτειχίσεως αυτοκατάκριτες καινοτομίες περί συνυπάρξεως με την αίρεση, εφεύρει δικές του θεωρίες του “άχρι καιρού” (την αίρεση του “Αχρικαιριτισμού”) και υλοποιεί την διπλωματική, δειλόσπορη αναμονή του “κοινού ποτηρίου” (intercommunion);
Εάν τα δίδασκαν αυτά οι Πατέρες,τότε ουδέν πρόβλημα, θα ήταν απολύτως δεδικαιωμένος “και εν τω νυν και εν τω μέλλοντι αιώνι”. Τώρα όμως ανακύπτει σοβαρότατο πρόβλημα υψίστης σωτηριολογικής σημασίας.
Δεν γνωρίζω με ποιόν τρόπο θα μπορέσει να δικαιολογηθεί στον αδέκαστο Κριτή για τις Αντιπατερικές και αντορθόδοξές του θεωρίες, οι οποίες (το φρικτότερο) είχαν και συνεχίζουν να έχουν καταστρεπτικές διαστάσεις σε μυριάδες ψυχές…
Αυτές οι θεωρίες ειν’ απολύτως ξένες, παράξενες και αποξενωμένες από την Πατερική Παράδοση. Οι Άγιοι Πατέρες δεν υπέκυπταν στων οσίων γερόντων το “Δι’ ευχών” ούτε ανέμεναν αχρικαιρίτικα σημεία των καιρών. Δεν συγκροτούσαν ληστρικές Κολυμβάριες συναγωγές και δεν μετέθεταν όρια τα οποία είχαν θέσει προηγούμενοι Άγιοι Πατέρες.
Οι Υπέρμαχοι Στρατηγοί είχαν ένα μόνο και μοναδικό κριτήριο σάλπισμα για Αποτείχιση και αυτό το κριτήριο δεν το έθεσαν μόνο εκατοντάδες Θεούμενοι και Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες με προεξάρχοντα, εξέχοντα και εξαίρετο πρόεδρο τον Μέγα Φώτιο τον Ιερό, αλλά το έθεσε το κριτήριο αυτό, ο Ίδιος ο Θεός, το Άγιον Πνεύμα.
Το κριτήριο αυτό είναι:
Να κηρύσσει κανείς αίρεση κατεγνωσμένη δημοσίως, “γυμνή τη κεφαλή”, αναισχύντως, δίχως συστολή και ντροπή καμία.
Ντροπή δεν είναι η άγνοια ούτε η αδυναμία να προχωρήσει κανείς σε Αποτείχιση. 
Ντροπή και αίσχος είναι η δειλία και αθεοφοβία να αλλάζουμε τους Κανόνες και να θέτουμε δικές μας ερμηνείες και δικά μας νέα όρια και καινούργια κριτήρια τα οποία όλα καλύπτουν το δικό μας συμβιβασμό, την δική μας ενοχή, συνύπαρξη και συμπόρευση με την παναίρεση.
Βλασφημία είναι να κατηγορούμε τους Κανόνες, τους Αγίους Πατέρες και τον Ίδιο τον Θεό, ότι είναι υπαίτιοι σχίσματος και διά της ολοψύχου εφαρμογής των Κανόνων, θέτουν τους πιστούς “εκτός Εκκλησίας!”
Βλασφημία είναι να δημιουργούμε δική μας νέα γραμμή, νέα μέθοδο και νέο τρόπο αντιμετωπίσεως των αιρετικών ποιμένων, θέτοντας τον εαυτό μας υπεράνω των Πατέρων, σοφότερο των Πατέρων και γινόμενοι αιτία να πλανηθούν χιλιάδες πιστοί και να ακολουθούν την δική μας στάση και λόγω της αγάπης τους προς το πρόσωπό μας να επικαλούνται την δική μας άρνηση για Αποτείχιση “άχρι θανάτου”.
Τότε, δεν γνωρίζω τί θα μπορέσει να μας λυτρώσει από την οργή, κρίση και καταδίκη του Δικαιοκρίτου Θεού…

ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΣΦΑΚΙΑ. Κληθηυκε απο τον μητροπολιτη και του δοθηκε μικρη προθεσμια να ανακαλεση. ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΙ ΣΤΑ ΣΦΑΚΙΑ. Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Νεωτερα αναλογα με τις εξελιξεις.






ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΣ (ΣΦΑΚΙΑΝΟΣ) ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ,  ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΕ.

Κληθηκε απο τον μητροπολιτη ΣΦΑΚΙΩΝ Ειρηναιο και του δοθηκε μικρη προθεσμια να ανακαλεση.

ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΙ ΣΤΑ ΣΦΑΚΙΑ.

Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΣΦΑΚΙΩΝ ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΑΤΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. 

εωτερα αναλογα με τις εξελιξεις).

ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ ΚΡΗΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΨΩΡΙΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΣΕΣΗΠΟΤΟΣ  ΑΡΧΙΑΙΡΕΣΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΥΤΙΣΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ.

ΜΗΝ ΥΠΟΧΩΡΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ.

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ. 

Ολοι οι Ορθοδοξοι Πιστοι ανθρωποι ΣΑΣ συμπαρισταμεθα και ΣΑΣ καμαρωνουμε.

ΔΕΝ ΠΡΑΤΤΕΤΕ ΠΑΡΑ ΤΑ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΑ.

ΟΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΑΝΤΕΣ ΤΗΝ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΑΥΤΗΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΓΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ. 
 
ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΣΑΣ ΜΙΜΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΥΣΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ.














Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
ὡς Κληρικοὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καὶ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτρέψατέ μας νὰ σᾶς μεταφέρουμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸν προβληματισμὸ μας.
Εἰσαγωγικῶς καὶ διευκρινιστικῶς σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι: Χάριτι Θεοῦ καὶ παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειές μας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διαποίμανση τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς ἀνέθεσε τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν τους πρᾶγμα τὸ ὁποῖο, δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν δικῶν σας, προσπαθοῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε. Στὸν δύσκολο, κατ᾿ ἄνθρωπο, αὐτὸν δρόμο ὁδοδεῖκτες, ἐμπνευστὲς καὶ βοηθοὺς ἔχουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες παλαιότερους καὶ νεώτερους. Ἡ βιωτὴ τους, τὰ λόγια τους, τὸ παράδειγμά τους, εἶναι οἱ ὑποθῆκες, οἱ παρακαταθῆκες, ποὺ προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε, ὅπως καὶ κάθε συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανός.

Τὰ τελευταῖα χρόνια παρατηροῦμε ὅτι, ἡ καθαρὴ Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ζωὴ δέχεται μεγάλη πίεση ἐκκοσμικεύσεως καὶ νοθεύσεως ἀπὸ τὸν σύγχρονο τρόπο ζωῆς, ποὺ ὅλους μᾶς ἐπηρεάζει. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα δυστυχῶς, ἔχει σιγὰ-σιγὰ εἰσέλθει καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ ἡ προσπάθεια, ποὺ κάποτε ξεκίνησε γιὰ προσέγγιση μὲ τὶς αἰρετικὲς ἀποκλίσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὴν μορφὴ διαλόγων καὶ συνεργασιῶν σὲ κοινωνικὰ θέματα, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἐπιθυμοῦντες στὴν Μία καὶ Μόνη Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, παρεξέκλινε καὶ ἀντὶ νὰ προβληματίσει τοὺς ἐν αἱρέσει εὐρισκομένους συνανθρώπους μας, σταδιακὰ ἄμβλυνε τὸ Ὀρθόδοξο αἴσθημα τοῦ λαοῦ μας.
Δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε διεξοδικῶς στὰ θέματα αὐτά, τὰ ὁποῖα σίγουρα καὶ σεῖς τὰ γνωρίζετε καὶ καλύτερα ἀπὸ μᾶς καὶ παρακαλοῦμε τὰ ὅσα σᾶς καταθέτουμε νὰ μὴν ἐκληφθοῦν ὡς προσπάθεια διδασκαλίας πρὸς ἐσᾶς, ἤ διαθέσεως καταθέσεως γνώσεων. Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ καὶ νὰ μὴν παρεξηγηθεῖ τὸ διάβημά μας.
Ἐπειδὴ οἱ διάφοροι διάλογοι διεξήγοντο ἀπὸ λαϊκοὺς ἤ κληρικοὺς ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ πολλάκις ἐσυνοδεύοντο καὶ ἀπὸ συμπροσευχὲς καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις ἀπαγορευμένες ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, τὰ δὲ πορίσματα τῶν διαφόρων ἐπιτροπῶν ἐνίοτε ἦσαν ἀντίθετα πρὸς τὰ δόγματα καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, προκαλοῦσαν μεγάλη στεναχώρια καὶ ἀγωνία στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Μεγάλες φυσιογνωμίες ἀναντιρρήτου κύρους καὶ σύγχρονοι Ἅγιοι (Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Ἰουστῖνος, Ἅγιος Πορφύριος καὶ ἄλλοι πολλοί) μὲ τὰ γραφόμενα καὶ τὶς συμβουλὲς τους στηλίτευαν, συμβούλευαν καὶ κρατοῦσαν σὲ ἐγρήγορση ἀλλὰ καὶ σὲ προσευχὴ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀναμονῇ ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀξιολογήσεως τῶν μέχρι τώρα γεγονότων.
Γνωρίζοντας ἤδη τὴν προϊστορία τῆς συγκλίσεως Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν κανονισμὸ λειτουργίας της καὶ τὰ προσυνοδικά κείμενα, εἴχαμε μεγάλη ἀγωνία γιὰ τὴν ἔκβασή της καὶ προσευχόμεθα ἀδιαλείπτως ὁ Θεὸς νὰ φωτίσει τοὺς συνερχομένους ἀρχιερεῖς, ὥστε νὰ ληφθοῦν ἀποφάσεις Ὀρθόδοξες, ἐπόμενες τῶν διδαχῶν τῶν Ἀγίων Πατέρων.
Ὅμως δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ προσεκτικὴ μελέτη τῶν πεπραγμένων καὶ ἀποφασισθέντων τῆς ἐπονομαζόμενης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κολυμπάρι ἀπὸ 19 – 23 Ἰουνίου 2016 καὶ ἀντιπαραβάλλοντας τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς μὲ τὴν ὅλη Ὀρθόδοξη Παρακαταθήκη, διαπιστώσαμε ὅτι οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς εἶναι ξένες καὶ ἀντίθετες μὲ τὰ παραδεδομένα τῶν Ἅγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Ἄντίστοιχες διαπιστώσεις, ὅπως θὰ γνωρίζετε, ἔχουν γίνει καὶ ἀπὸ κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας (Ἐπισκόπους, Ἡγουμένους μονῶν, ἱερεῖς, μοναχούς κλπ) καὶ ἀπὸ ἐγκρίτους θεολόγους.
Δύο μελέτες ἐξ αὐτῶν ποὺ ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς εἶναι τοῦ κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου, καθηγητοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανονικοῦ δικαίου, θεολόγου καὶ δικηγόρου παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, καθὼς καὶ τοῦ κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, καθηγητοῦ Θεολογίας Α.Π.Θ.

Σεβασμιώτατοι, ὡς πνευματικοὶ πατέρες καὶ ὑπεύθυνοι τῶν ψυχῶν ποὺ μᾶς ἐμπιστεύτηκε ὁ Κύριος, δὲν μποροῦμε νὰ λέμε καὶ νὰ πράττουμε ἐνάντια στὴν συνείδησή μας. Πιστεύουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς θὰ συμφωνεῖτε μὲ αὐτό. Προσπαθοῦμε, ἄν καὶ ἀνάξιοι, ὅπως προαναφέραμε, νὰ προτρέψουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀρνηθεῖ τὸν κόσμο (τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, τὴν ἐκκοσμίκευση) καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸ στενὸ δρόμο τῆς Ὀρθοδόξου ἀσκήσεως ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κάθαρση, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση, ὅπως διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας. Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ δρόμος αὐτὸς συγχέεται – συγκρίνεται – μπερδεύεται μὲ τὸν ἄκοπο «χριστιανισμό» τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Παπικῶν. Ἄν αὐτὰ ποὺ αὐτοὶ προτείνουν καὶ πράττουν ὡς «χριστιανικὰ» εἶναι ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους μας; Ἄν καὶ αὐτὰ ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία, πῶς θὰ ποῦμε στὸν νέο ἄνθρωπο νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς ἀσκήσεως, τῆς νηστείας, τῆς ἐγκράτειας, τῆς νήψεως ὅταν ἐκεῖ, κάθε παρέκκλιση θεωρεῖται δικαίωμα, κάθε ἀνωμαλία εὐλογεῖται, κάθε προφανὴς παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ θεωρεῖται φιλανθρωπία καὶ ἀνθρωπισμός; Ἐπειδὴ ἀσφαλῶς τὰ γνωρίζετε, δὲν χρειάζεται νὰ ἀπαριθμήσουμε τὰ ὅσα ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντίχριστα ἔχουν ἐμφιλοχωρήσει στὶς αἱρετικὲς παρεκκλίσεις τοῦ Δυτικοῦ κόσμου.
Καθημερινὰ ἑορτάζουμε μάρτυρες, ὁμολογητὲς καὶ ἁγίους ποὺ άγωνίστηκαν ἐναντίον αἱρετικῶν, βασανίστηκαν καὶ θανατώθηκαν ἀπὸ αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους τὰ κείμενα τῆς Συνόδου καὶ ἡ γενικώτερη στάσις προκρίτων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν «ἀμνηστεύουν» καὶ θεωροῦν «ἐκκλησίες», μετὰ τῶν ὁποίων ἐπιδιώκεται ἔνωσις ἄνευ ξεκαθαρίσματος τῶν δογματικῶν διαφορῶν. Τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ρωτοῦν ποιὸ εἶναι τὸ σωστό, ἤ διαμαρτύρονται βλέποντας ὅτι δὲν ἀκολουθεῖται ἡ ὁδὸς τῶν Ἅγίων Πατέρων;
Ἐμεῖς ἔχουμε ἐπιλέξει, ὡς ὑπόλογοι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του, νὰ λέμε τὴν Ἀλήθεια. Νὰ λέμε αὐτὸ ποὺ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν διὰ τῶν ἁγίων της καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ βλέπουμε νὰ άκολουθεῖται σήμερον, ἀπὸ μιὰ μερίδα της Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ κάποιων ἐκ τῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων.
Καὶ στὸ ἐρώτημα: «Ναί, ἐσεῖς μᾶς λέτε αὐτά, ἀλλὰ οἱ Ἐπίσκοποί μας ἄλλα λένε καὶ ἄλλα πράττουν. Τὶ γίνεται; Πῶς συμβιβάζονται ὅλα αὐτά;» βρισκόμαστε πρὸ μεγάλου διλήμματος.
Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι μπορεῖ νὰ βλέπουμε παρεκκλίσεις Ἀρχιερέων, συμπροσευχές, κείμενα ἀσύμβατα, ἤ καὶ ἀντίθετα μὲ τὴν ὀρθόδοξο πίστη, νέες θεολογικὲς ἀπόψεις ἀστήρικτες καὶ νεφελώδεις, ἀλλὰ ἄς κάνουμε ὑπομονὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐν Συνόδῳ θὰ λύσει τὰ προβλήματα καὶ ἄς μὴν βιαζόμαστε. Τώρα ποὺ ἡ «Σύνοδος» ἔγινε καὶ, ἀντὶ νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ ὅσα ἐπισώρευσαν τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν καὶ νὰ ἀναπαύσει τὰ κατασκανδαλισθέντα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, τὰ νομιμοποιεῖ, τὶ μποροῦμε πλέον νὰ ποῦμε; Νὰ τὰ δικαιολογήσουμε, δὲν γίνεται. Προδίδουμε τὴν πίστη μας, τὴν μέχρι τώρα πορεία μας, τὴν ἐμπιστοσύνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν καὶ καταπατοῦμε τὴν συνείδησή μας. Νὰ σιωπήσουμε; Πῶς θὰ δικαιολογήσουμε τὴν σιωπὴ μας ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους; Θὰ μᾶς θεωρήσουν ἤ ὑποκριτὲς καὶ διπρόσωπους, ἤ συμφεροντολόγους καὶ ὁπωσδήποτε ἀνάξιους νὰ μιλοῦμε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, τὴν θυσία ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔξω βάλλει τὸν φόβο.
Σεβασμιώτατοι, ἐδῶ θεωροῦμε ἀναγκαία καὶ τὴν δικὴ σας ξεκάθαρη θέση. Τὸ καλύτερο θὰ ἦταν ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρη, κλῆρος καὶ λαός, νὰ συζητήσει ἐν ἐλευθερίᾳ καὶ ἀγάπη καὶ νὰ ἀκουστοῦν ὅλες οἱ φωνές, ὄχι φωνὲς στρατευμένων σὲ κάποια ἄποψη, ἤ μισθωτῶν, ἤ ἐπιδιωκόντων ἴδιον ὄφελος, ὅπως ἔγινε μέχρι τώρα στὶς περισσότερες περιπτώσεις. Βρεῖτε ἐσεῖς τὸν τρόπο. Μόνο ποὺ χρειάζεται γρήγορη ἀντιμετώπιση.
Μέχρι τότε, ἡ Ἱεραρχία μας μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ πάρει θέση ἔναντι τῆς Συνόδου καί τῶν κειμένων της καὶ νὰ ἐπιδιώξει νὰ δεχτεῖ καὶ τὴν κριτικὴ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἐπὶ τῶν θέσεων της, ὅπως ἄλλωστε γινόταν ἀνέκαθεν στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἰστορία.

Ἡ μέχρι τώρα στάση τῆς Ἰεραρχίας μας, ἄλλοτε διὰ τῶν ἐπισήμων δηλώσεων, ἄλλοτε διὰ τῆς σιωπῆς της, ὁπωσδήποτε δηλώνει θετικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἀποφασισθέντων. Ἡ δική μας θέσις ποιὰ εἶναι στὴν περίπτωση αὐτή; Βρισκόμαστε σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ἱεραρχία μας, ὑπερασπιζόμενοι τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας.
Τὶ πρακτικὴ ἔκφραση θὰ πρέπει νὰ λάβει αὐτὴ ἡ κατάσταση, γιὰ νὰ εἴμαστε συνεπεῖς μὲ τὴν συνείδησή μας; Οἱ Πατέρες σὲ τέτοιες περιπτώσεις, διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὶς παρεκλίσεις τῶν Ἱεραρχῶν, εἰς ἔνδειξη διαμαρτυρίας σταματοῦσαν τὴν μνημόνευσή τους, μέχρι νὰ ἐκλείψουν οἱ λόγοι ποὺ προκαλοῦσαν τὸ πρόβλημα. Οὔτε εὐχάριστο εἶναι, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως ὀδυνηρὸ καὶ ἴσως καὶ μαρτυρικό. Γιὰ μᾶς ὅμως δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.
Σᾶς ἱκετεύουμε λοιπὸν νὰ σκεφτεῖτε ὅλα αὐτά. Ἐμεῖς παιδιὰ σας εἴμαστε, μέσω ὑμῶν ἐλάβομεν τὴν Ἱερωσύνη. Σὲ ἐσᾶς προσβλέπουμε. Δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ λησμονήσουμε ὅτι ὑπηρετοῦμε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του καὶ ὄχι ἀνθρώπινες ἐπιλογές ποὺ μεταβάλλονται, ἀναλόγως τῶν περιστάσεων.
Ἐμᾶς, τοὺς ὑπογράφοντες ἱερεῖς καὶ ἐσεῖς μᾶς γνωρίζετε καὶ μεταξύ μας ἀδελφικῶς γνωριζόμαστε καὶ ἀνέκαθεν συμφωνούσαμε στὰ τῆς πίστεως καὶ ἔτσι ἀποφασίσαμε νὰ ἀπευθυνθοῦμε ἕνας ἕκαστος ἄλλα καὶ ἀπὸ κοινοῦ πρὸς τὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο καὶ δι᾿ αὐτοῦ πρὸς τὴν Σύνοδό μας, λέγοντας καὶ ζητώντας τὰ ἴδια .
Κατόπιν τούτων καὶ ἐπειδὴ ὡς ἱερεῖς ἐπιθυμοῦμε νὰ τηρήσουμε ἀπαρέγκλιτον τὴν πίστη τῶν Πατέρων, ὅπως βιώθηκε καὶ ὅπως διδάχθηκε ἀπὸ αὐτούς, εὑρισκόμεθα ὑπόλογοι ἐνώπιον τῆς συνειδήσεώς μας, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὶς ἀποφάσεις αὐτές.
Ἐλπίζουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς, ὡς Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς, θὰ ἔχετε προβληματιστεῖ γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ σᾶς παρακαλοῦμε νὰ μελετήσετε καὶ νὰ ἀπορρίψετε τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς.
Μιὰ τέτοια στάση σας θὰ χαροποιήσει τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ θὰ προστατέψει τὸ ποίμνιο ἀπὸ τοὺς ὑπερασπιστὲς τῶν ποικίλων αἱρέσεων καὶ τοῦ ἐπάρατου Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ὁμογενοποιεῖ τὶς κακοδοξίες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δημιουργεῖ μεταλλαγμένη θεολογία καὶ παράδοση.
Μιὰ τέτοια στάση θὰ μᾶς ἀναπαύσει καὶ θὰ μᾶς δώσει θάρρος νὰ συνεχίσουμε τὴν διακονία μας πρὸς τὸν λαό τοῦ Θεοῦ, μὲ ἥσυχη τὴν συνείδησή μας ὅτι ἐπιτελοῦμε τὸ χρέος μας, τηρώντας ἀνόθευτα ὅσα παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες.
Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, ἄν δηλαδὴ προτιμηθεῖ ἡ συμπόρευσή σας μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴ λεγεῶνα καὶ ἡ νόθευσις τῆς πίστεως μὲ τὰ αἱρετικὰ μορφώματα ἀνατολῆς καὶ δύσεως, ἐπειδὴ εἴτε ἡ σιωπή, εἴτε ἡ ἀδιαφορία δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τῆς πίστεώς μας, ἀλλὰ μᾶς καθιστᾶ συνεργοὺς στὴν καθιέρωση καὶ ἐξάπλωση τῆς κακοδοξίας, μὲ πόνο ψυχῆς ἀναγκαζόμαστε νὰ σᾶς δηλώσουμε ὅτι δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν Πάπα Πῖον τὸν Θ΄ τὸ 1848: «Παρ” ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὑπερασπιστὴς τῆς Θρησκείας ἐστὶ αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῶν Πατέρων αὐτοῦ».
Διατελοῦμεν μετὰ τιμῆς, σεβασμοῦ καί ἀγάπης
Πρωτοπρεσβύτερος Γαβριήλ Μαζανάκης
Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης
Πρεσβύτερος Παῦλος Μαζανάκης

======================================================

ΟΜΟΛΟΓΙΑ:Ευχαριστουμε, τον πρωτοπορο στην Ιεροκανονικη Αποτειχισι απο πολλων ετων, Κρητικαρο γιατρο ΣΩΤΗΡΙΟ, που μας ενημερωσε εγκαιρα για να ΠΥΡΠΟΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ της ΕΛΛΑΔΟΣ, για να εξαφανιστουν ολοι οι ....χοιροειδεις παληανθρωποι που ερριψαν τους μαργαριτας ενωπιον των  ...ΧΟΙΡΩΝ, αλλα και οι ιδιοι μετατραπηκαν σε ...ΧΟΙΡΟΥΣ, δηλαδη ενταχθηκαν στις Παμπαλαιες αιρεσεις που αναθεματιστηκαν και εκβληθηκαν απο την Μανδρα της Εκκλησιας, την Παντιμη ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ. 

 ==================

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ 1724;
=====


Αιρετικοί είναι εκείνοι οπού αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ’ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλονται ως πρόβατα ψωριώντα και μέλη σεσηπότα (Mansi, 37, 209)!

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Ω ΑΕΤΕ, ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΕ. ΧΑΜΗΛΩΣΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΟΥ. ΕΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ. ΕΛΑ ΑΕΤΕ. ΧΑΜΗΛΩΣΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΟΥ.

Η Ψυχη μου τετταρακται 
και κατωδυνος εστιν.

H OΡΘΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΔΙΕΛΘΗ ΔΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΘΛΙΨΕΩΣ.

ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΟΛΙΩΤΕΡΟ: ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟΝ

 

 

Σας προειδοοποιῶ καὶ σᾶς λέγω:


«…Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ διέλθῃ διὰ μεγάλης θλίψεως. Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ ὑποστῇ μεγάλο κίνδυνο! 

Τὸ ἱερὸ αὐτὸ μαντρὶ τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἀραιώσῃ! Θὰ ἀραιώσουν οἱ Ὀρθόδοξοι…! 

Θὰ ἔρθῃ μέρα καὶ ἔρχεται μέρα, ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχῃ οὔτε ψάλτης νὰ ψάλλῃ, οὔτε παπᾶς νὰ λειτουργῇ, οὔτε διάκονος νὰ ἐκφωνῇ. 

Θὰ ἔρθῃ μέρα κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἀραιώσουν τὰ θυσιαστήρια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μὴ φοβηθῆτε. 

Ὁ ἀγώνας δὲν μετριέται μὲ τὰ κορμιά, δὲν μετριέται μὲ τὰ νούμερα, ὁ ἀγώνας δίδεται μὲ τὰ στήθη τῶν ἡρώων, ὁ ἀγώνας δίδεται μὲ τὴν πίστι!
Ἦταν ἐποχὴ, ποὺ ὀχτὼ (8) ἄνθρωποι ὑπῆρχαν ἐπάνω στὴ γῆ, ὁ Νῶε μὲ τὴν γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά του. Καὶ ὁ Νῶε ἔγινε ἑκατομμύρια ὁλόκληρα.
Ἕνας ἤτανε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. 

Ἔμεινε μόνος… καὶ ἔζη 3 ὁλόκληρα χρόνια μέσα σ᾽ἕνα τάφο, μέσα σ᾽ἕνα σπήλαιο μὲ τὰ ἄγρια θηρία. 

Ἕνας ἔμεινε, μόνος ἐναντίον κόσμου ὁλοκλήρου· καὶ αὐτὸς ὁ ἕνας ἐνίκησε, διότι εἶχε τὴν ἀλήθεια μαζί του διότι εἶχε τὸν Θεὸ μαζί του…
Ἄς μὴ φοβηθῶμεν λοιπόν. 

Οὐκ ἐκλείψουσι τῇ Ὀρθοδοξία στρατιῶται! Ἂν ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ καὶ ἂν οἱ θεολόγοι προδώσουμε τὴν πίστι μας καὶ οἱ πέτρες θὰ φωνάξουν ὅτι ἡ πίστι τῶν Ὀρθοδόξων εἶνε ἀληθινή…
Ἔχω ὅμως ὑποχρέωσι νὰ σᾶς εἰδοποιήσω τὴν ἱερὰν αὐτὴν στιγμήν, καὶ ἂς ἀκούσουν οἱ πάντες·


Πρέπει ὑμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ μικροί…, νὰ εὐρισκώμεθα εἰς ἐπιφυλακήν…
Ἔχουμε ὑποχωρήσει σὲ πολλὰ σημεῖα καὶ σᾶς προειδοποιῶ… 

Ἐὰν ἀντιληφθοῦμε ἀδελφοί μου, ὅτι γίνεται προδοσία θὰ κηρύξουμε ἐπανάστασι… 

Δὲν θὰ προσκυνήσουμε Πάπα, δὲν θὰ ὑποταχθοῦμε ποτέ, ἀλλὰ πιστοὶ εἰς τὸν ὅρκό μας μέχρι τελευταίας μας πνοῆς θὰ ἀποθάνωμεν, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, ποὺ εἶνε τὸ καύχημά μας, εἶνε ὁ θρίαμβός μας, εἶνε ἡ χαρά μας εἶνε ἡ ἀγαλλίασις μας, εἶνε ἡ ζωή μας.

 

ΕΦΥΓΕΣ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΕ ΑΝΘΡΩΠΕ.

ΕΦΥΓΕΣ ΑΕΤΕ, ΧΡΥΣΑΕΤΕ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΕ.

ΕΦΥΓΕΣ ΑΣΤΡΟΠΕΛΕΚΙ.

ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΣ;

ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΑΥΡΕΣ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΣ.

Ω ΑΕΤΕ, ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΕ.

ΧΑΜΗΛΩΣΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΟΥ.

ΕΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.

ΕΛΑ ΑΕΤΕ

ΧΑΜΗΛΩΣΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΟΥ.   

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Ο αμετανοητος Χρυσοστομος Σαββατος, ελεω Χριστοδουλου μητροπολιτης Μεσσηνιας, που δεν μετανοιωσε για την ΦΡΙΚΤΗ ΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ ΑΙΡΕΣΙ ΤΟΥ, περι της Διηρημενης Εκκλησιας, που διδασκει ο Αρχιαιρεσιαρχης Βαρθολομαιος, απειλει λυσσαλεα και αφριζοντας τους χριστιανους που ακολουθουν τους ορθοδοξους που κηρυττουν οσα η Εκκλησια διαχρονικα κηρυττει. . Χριστιανοι ξυπνειστε. ΛΥΚΟΙ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ. Παρτε τις σφενδονες, παρτε τα οπλα, πολεμειστε τους πνευματικα, κοψτε την κοινωνια με οσους διδασκουν αντιθετα απο οσα διδασκει η Διαχρονικη μας Εκκλησια και οχι ο Αιρεσιαρχης Βαρθολομαιος και τα κοπελια του. Μακρυα απο αυτους, ΦΕΥΓΕΤΕ ΑΥΤΟΥΣ, ΩΣ ΑΠΟ ΟΦΕΩΣ, αυτο μας επιτασσει και η Αγια Γραφη και οι ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ.

Μετά τον Γόρτυνος κι ο Μεσσηνίας επιτίθεται ψευδόμενος και αφρίζων!

Μὲ ὅπλο τὴν ἐξουσία (ἀφοῦ ἔχασαν τὴν Πίστη) οἱ παναιρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι συντονίζονται γιὰ διωγμοὺς ἐναντίον τῶν πιστῶν ποὺ ἀποκαλύπτουν τὶς πλάνες τους καὶ διακόπτουν τὴν κοινωνία μαζί τους. Ὅπως οἱ αἱρετικοὶ ὅλων τῶν αἰώνων, ψεύδονται ἀσύστολα, διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια καὶ προσάπτουν ὕβρεις ἀνυπόστατες στοὺς πιστούς! Μιλοῦν γιὰ τὴν κανονικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑπακοὴ στὴν ἀφεντιά τους, αὐτοί, ποὺ  ἔχουν καταξεσχίσει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχουν προδώσει τὴν Πίστη.

Εἶναι καιρὸς οἱ πιστοὶ νὰ ξεσηκωθοῦν ἐναντίον τους, ἐναντίον ξεδιάντροπων συμπεριφορῶν, ὅπως αὐτὴ τοῦ Μεσσηνίας Χρυσοστόμου. 

Εγκύκλιος-καταπέλτης του Μητροπολίτη Μεσσηνίας κατά «ψευδο-παπάδων» και «αποτειχισμένων ψευδο-Ορθοδόξων»

Πηγή: http://www.pna.gr

Εγκύκλιος-καταπέλτης του Μητροπολίτη Μεσσηνίας
κατά «ψευδο-παπάδων» και «αποτειχισμένων ψευδο-Ορθοδόξων»




Την προσοχή του πληρώματος της Εκκλησιαστικής Επαρχίας του έναντι ψευδο-παπάδων χαρισματικών που εξαπατούν τους πιστούς αλλά και αποτειχισμένων ψευδο-Ορθοδόξων που καλούν τον λαό να στραφεί εναντίον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας εφιστά ο Μήτροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, με εγκύκλιο σημείωμά του προς τον Ιερό Κλήρο και τον Πιστό Λαό.
«Μ λους ατος γαπητοί μου, τος ψευδοπροφτες κα τος δθεν χαρισματούχους, πλανεμένους κα ποτειχισμένους ψευδο-ορθοδόξους, κάθε συζήτηση μαζί τους ποβαίνει μάταιη, πειδ λοι τους εναι μετανόητοι ν ξυπηρετον σκοπος λλων λλ κυρίως τν διοτέλεια κα τν γωϊσμό τους» αναφέρει στην Εγκύκλιό του ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας ενώ σε άλλο σημείο τονίζει: «Γι᾿  ατ κα Σς, παρακαλ λους, κληρικος κα λαϊκούς, ν μν παρασύρεσθε π κάθε πλανεμένο κα χριστοκάπηλο, κα ν δείχνετε μπιστοσύνη στν ερ Σύνοδο τς κκλησίας τς λλάδος κα στν πίσκοπό σας, ν συμβουλεύεσθε ατν κα τος κληρικος φημερίους τν νοριν σας, κα ν μν νθουσιάζεσθε π κάθε τ τ διαφορετικό, μυστικιστικ κα δθεν μαχητικ πρ τς μωμήτου πίστης, λλ ν χετε κρίση κα διάκριση».

Aκολουθεί το πλήρες κείμενο της Εγκυκλίου του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου:

Τι σημαίνει αίρεση «δημοσία και γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας»


Τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

  
   Μία δευτέρα προϋπόθεσις διά τήν ἀποτείχισι πέραν τῆς κατεγνωσμένης αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ παρόντος Κανόνος, εἶναι τό νά τήν κηρύττη ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ Πατριάρχης «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας». Αὐτό σημαίνει τήν βεβαιότητα καί ἀσφάλεια εἰς τούς ἀποσχιζομένους, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία δέν ἄκουσαν τήν αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἐπισκόπου ἕνας ἤ δύο ἤ μερικοί, ἀλλά ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐδῶ ἀποκλείεται καί ἡ διαφορετική ἑρμηνεία τῶν λεγομένων ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, ἐπειδή ὅ,τι ἀκούσουν ὀλίγοι δυνατόν νά παρερμηνευθῆ ἤ νά μεταφερθῆ ἀλλοιωμένο, ὅταν ὅμως ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἤ τά περισσότερα γίνουν αὐτήκοα τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας, τότε ἀποκλείεται πᾶσα πλάνη ἤ ἄδικος κρίσις καί κατάκρισις τοῦ Ἐπισκόπου.

   Τό «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» ἔχει ἐπίσης τήν ἔννοια ὅτι ἡ διδασκαλία αὐτή ἀποτελεῖ πίστι τοῦ Ἐπισκόπου καί δέν εἶναι κάτι πού ἀναφέρθηκε προχείρως ἤ ἐκ παραδρομῆς ἤ ἀπετέλεσε μία λεκτική παρατυπία ἤ ἁβρότητα. Οὔτε ἐπίσης κάτι τό ὁποῖο εἰπώθηκε κατ’ οἰκονομίαν, λόγῳ κάποιας ἀδηρίτου ἀνάγκης. Δηλαδή οἱ ἀποτειχιζόμενοι εἶναι βέβαιοι ὅτι ἀποτειχίζονται ἀπό ἕναν δεδηλωμένο αἱρετικό, ὁ ὁποίος ἐργάζεται στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, πλήν ὅμως διά νά διαφθείρη καί ἀποκόψη διά τῆς αἱρέσεως τά κλήματα ἀπό τήν ἄμπελο καί διά νά διασκορπίση τά πρόβατα ἀπό τόν ποιμένα (Χριστό).
   Ἡ ἔκφρασις τέλος αὐτή τοῦ Κανόνος σημαίνει ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ὄχι μόνο εἶναι δεδηλωμένος αἱρετικός, ἀλλά προσπαθεῖ τήν αἵρεσι νά τήν διαδώση χρησιμοποιῶντας τό ἀξίωμά του καί νά τήν καταστήση γραμμή τῆς Ἐκκλησίας.
    Ἀπό ὅλα αὐτά γίνεται φανερό ὅτι αὐτό πού ἀπαιτεῖ ὁ ἱερός Κανών διά τήν ἀποτείχισι εἶναι ὁ ἀποτειχιζόμενος νά εἶναι βέβαιος ἀπό ποῦ ἀποτειχίζεται, διότι ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει ὑπάρχει κίνδυνος πλάνης, ἀδίκου κρίσεως καί σχίσματος.
  Τό «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» δέν ἔχει ἀσφαλῶς τήν ἔννοια μόνο εἰς τήν διά λόγων κηρυττομένη αἵρεσι, ἀλλά καί εἰς τήν δι’ ἔργων, καθώς ἐπίσης καί ὄχι μόνο εἰς τήν ἀκουστικήν κήρυξι ἀλλά καί εἰς τήν ὀπτικήν. Δηλαδή ἄν σήμερα π.χ. ὁ Πατριάρχης συλλειτουργῆ καί συμπροσεύχεται μέ τόν Πάπα, καί αὐτό διά τῆς τηλεοράσεως καθίσταται γνωστό καί εἰς τόν τελευταῖο Ὀρθόδοξο, αὐτό ἀσφαλῶς ἐντάσσεται εἰς τήν δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας κηρυττομένη αἵρεσι, ἐπειδή ἡ ὅρασις εἶναι πιστοτέρα τῆς ἀκοῆς καί τά ἔργα ἀξιοπιστότερα τῶν λόγων. Ἐπίσης τό ἴδιο ἰσχύει καί ἄν ὁ Ἐπίσκοπος κηρύττη κάποια αἵρεσι, ἡ ὁποία καταγράφεται σέ βιβλίο γραμμένο ἀπό αὐτόν.
   Εἶναι ἄξιον προσοχῆς ὅτι ἐνῶ, οἱ δύο προηγούμενοι ἱεροί Κανόνες (ὁ ΙΓ΄ κι ὁ ΙΔ΄) καί τό πρῶτο τμῆμα τοῦ παρόντος ΙΕ΄ ὁμιλοῦν διά τήν διακοπήν τῆς μνημονεύσεως τοῦ Ἐπισκόπου εἰς τήν θείαν Μυσταγωγίαν, τό δεύτερο τμῆμα αὐτοῦ τοῦ Κανόνος δέν ἀναφέρει τήν διακοπή τῆς μνημονεύσεως, ἀλλά χρησιμοποιεῖ τήν ἔκφρασιν «πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες» καί τήν ἔκφρασιν «τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες».
  Αὐτό προφανῶς συμβαίνει διότι στίς τρεῖς προηγούμενες περιπτώσεις ἀποτειχίσεως, οἱ ἀποτειχιζόμενοι ἦσαν ὑπόλογοι καί ὑπεύθυνοι σχίσματος, ἐνῶ διά τά θέματα τῆς πίστεως συμβαίνει τό ἀντίθετο· δηλαδή ἀποκόπτεται ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὁ αἱρετικά φρονῶν καί κηρύσσων, ἐνῶ ὁ ἀποτειχιζόμενος, ἐνσωματώνεται ἤ παραμένει ἐνσωματωμένος διά τῆς ἀληθινῆς πίστεως εἰς τήν Ἐκκλησία. Δηλαδή εἰς τίς τρεῖς προηγούμενες περιπτώσεις ὁ ἱ. Κανών, δι’ ὅσους θὰ τολμήσουν τὴν διακοπή τῆς μνημονεύσεως, νομοθετεῖ τὴν ἐπιβολὴ ποινῆς, ἐνῶ εἰς τήν παροῦσα, τῆς αἱρέσεως,  θεωρεῖ τὴν ἀποτείχισι ὡς ἀνάγκη, καὶ ὡς ἔνοχο ὄχι τόν ἀποτειχιζόμενο, ἀλλὰ τὸν Ἐπίσκοπο, ἐξ οὗ καί οἱ χαρακτηρισμοί  «καλούμενος Ἐπίσκοπος, ψευδεπίσκοπος, ψευδοδιδάσκαλος».
  Αὐτή ἐπίσης ἡ ἔκφρασις σημαίνει ὅτι διά τῆς διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως σταματᾶ συγχρόνως κάθε ἐκκλησιαστική κοινωνία καί ἐπικοινωνία μέ τόν Ἐπίσκοπο, ὅτι αὐτός δέν ἀναγνωρίζεται πλέον ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας καί διά τοῦτο δέν μνημονεύεται, ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο καί τήν αἵρεσι καί ὅτι ἀποτείχισις σημαίνει περιφρούρησις τῆς πίστεως καί τῶν πιστῶν, ἐφ’ ὅσον ὁ Ἐπίσκοπος ὀνομάζεται «καλούμενος», δηλαδή  κατ’ ὄνομα καί ὄχι κατ’ οὐσίαν.
 Ἡ ἔκφρασις τοῦ παρόντος Κανόνος «οἱ τοιοῦτοι (οἱ ἀποτειχισθέντες) οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμίσει οὐχ ὑπόκεινται, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς, τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται» κατ’ ἀρχάς ξεχωρίζει ὅλα τά ἄλλα θέματα ἀπό τά θέματα τῆς πίστεως. Ἐπίσης ξεχωρίζει αὐτούς πού ἀποτειχίζονται δι’ οἱονδήποτε ζήτημα, ἀπό αὐτούς πού ἀποτειχίζονται λόγῳ δεδηλωμένης αἱρέσεως τοῦ προεστῶτος. Ὅταν λοιπόν ἀναφέρει, «τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται», ἐννοεῖ τά ἐπιτίμια πού ἔχουν ὁρίσει οἱ ἱεροί Κανόνες δι’ αὐτούς πού κάνουν παρασυναγωγή, φατρία ἤ καί σχίσμα.
   Ὅταν ἐν συνεχείᾳ λέγει «τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται» ἐννοεῖ ὅτι, οἱ ἀποτειχισθέντες λόγῳ αἱρέσεως τοῦ προεστῶτος, ἔκαναν κάτι δύσκολο μέ τό ὁποῖο ἐβοήθησαν τήν Ἐκκλησία νά μήν παρεκκλίνη εἰς τό βασικό καί θεμελιῶδες σημεῖον τῆς ὀρθοδόξου δηλαδή πίστεως.  Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ἄξιοι τιμῆς καί ἐπαίνου.
   Ὁ ἅγ. Νικόδημος εἰς τό σημεῖο αὐτό τοῦ Κανόνος ἑρμηνεύει ὡς ἑξῆς: «ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι». Τό «ὡς ὀρθόδοξοι» σημαίνει ὅτι, εἰς τήν ὑπάρχουσα καί κηρυττομένη αἵρεσι, οἱ ἀποτειχισθέντες ἐτήρησαν ὀρθόδοξον στάσιν, ἀπομακρυνόμενοι ἀπό τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο. Δηλαδή σιωπηλά ἐννοεῖται ὅτι οἱ ὑπόλοιποι μή ἀποτειχισθέντες δέν ἐτήρησαν ὀρθόδοξον στάσι, δέν ἐβοήθησαν εἰς τήν παροῦσα αἵρεσι τήν Ἐκκλησία νά ὀρθοδοξήση, ἀλλά ἐβοήθησαν διά τῆς δειλίας των τήν αἵρεσι νά ἑδραιωθῆ. Ἐφ’ ὅσον λοιπόν οἱ μέν ἀξιώνονται τιμῆς καί ἐπαίνου, ἐξυπακούεται ὅτι οἱ ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ὑποκύψαντες καί συμβιβασθέντες εἶναι ἄξιοι κατηγορίας καί τιμωρίας.

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ 
ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ 
ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ



Δημοσιευμα εφημεριδος - δυστυχως σημερα Σιγονταροοικουμενιστικης - αποκαλυπτει οτι ο Αρχοντοαγιος Ιουστινος Ποποβιτς ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΕ και μονο μετα απο μια δηλωσι του Πατριαρχου Σερβιας Γερμανου και επαψε καθε κοινωνια και επικοινωνια μαζι του.
Και ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΙ, του πατριαρχου του.
Σημερα με οσα ΤΕΡΑΤΩΔΗ θα εβλεπε να συμβαινουν,  τι πιστευετε οτι θα επραττε;
Μα θα επραττε οσα οι Αγιοι Πατερες επρατταν και ειναι καταγεγραμμενα στην Ιστορια και καθημερινα τα παραθετουμε και τα δημοσιοποιουμε
Δεν θα γινονταν οχι Οικουμενιστης, αλλα ουτε Σιγονταροοικουμενιστης και ουτε θα κοινωνουσε με οσους κοινωνουν με τους κοινωνουντες με τους Οικουμενιστες.
Δηλαδη ΘΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΝΤΑΝ και δεν θα κοινωνουσε με κανενα επισκοπο που πηγε ή υπεγραψε ή συμφωνει με οσα υπεγραψαν και αποδεχτηκαν και συνεβησαν στο Καταπτυστο συνεδριο του Κολυμπαριου.
Ο Αγιος Ιουστινος ομως, ηταν Πατερας της Εκκλησιας και δεν ηταν ουτε μια ...μαριονετα, ουτε ενας...φιογκος και καλοπερασακιας της Παραεκκλησιας, σαν αυτα τα φτηνα δικα μας ανθρωπακια που κατελαβαν με γλυψιμο και παρακαλια, ισως και με αργυριο και χρυσιο, δηλαδη Σιμωνιακα, τους θρονους.
Αυτους τους αφιλοτιμους καρικατουροαυτοκρατορες της χωριατιας που μεσα σε εναν λαο δυστυχουντα που γυριζει στους καδους των απορριματων για να κορεση την πεινα του, αυτοι τελειως ασυνειδητα - θα το πω και ας κατηγορηθω -  ....Κυπριογαϊδουρινα, μαζευονται και τρωνε και πινουν και ευφραινονται, αλληλλοεπαινουνται και ....αλληλλοθυμιατιζονται, ντυμενοι μεσα στα χρυσα τους και στα γελοια πολυχρονια τους.
Ο Αρχιμανδριτης ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ο ΠΟΠΟΝΙΤΣ, ηταν ενας ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ και ΜΑΡΤΥΡΑΣ.
Κι ομως αυτον τον ΜΕΓΑΛΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, εκεινοι εκει οι Λησταρχοι της Σερβιας Ειρηναιος Μπουλοβιτς, Σατανασιος Γιεφτιτς και Αμφιλοχιος Ραντοβιτς, τον ΠΡΟΔΟΣΑΝ και πραττουν τα αντιθετα απο οσα διδαχθηκαν απο Εκεινον και οχι μονον, αλλα ανελλιπως προκαλουν με τις ατελειωτες ασχημιες και βρωμιες τους, ολους τους Ορθοδοξους σαν Οικουμενιστικα αποβρασματα.




Μπορειτε να φαντασθητε τον αγιο Ιουστινο, αν θα εβλεπε τα ......βρωμοαποπαιδια του αυτα, τι θα εκανε; Δεν θα εκλαιγε και δεν θα θρηνουσε για την καταντια τους; Και δεν θα ζητουσε απο τον Θεο να τον επαιρνε απο τη ζωη για να μην εβλεπε αυτες τις καταπτυστες εικονες των ποτε τεκνων του;

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου